Tajemnica trzecia: Tajemnicze א (Alef)

א (Alef), to litera, od której Bóg rozpoczął nauczanie swoich przykazań. Pierwszy werset Dekalogu brzmi bowiem:
אָנֹכִי יְהוָה אֱלֹהֶיךָ, אֲשֶׁר הוֹצֵאתִיךָ מֵאֶרֶץ מִצְרַיִם מִבֵּית עֲבָדִים (Anochi JHWH Eloheha aszer hoceticha me-erec Micrajim mi-bet awadim) – „Jam jest JHWH, Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli”.

א (Alef), które wskazuje na tajemnice istnienia, jest również fundamentem alfabetu hebrajskiego; reszta liter hebrajskich tkwi w nim i z niego się wywodzi.

* * *

Analizę alfabetu hebrajskiego można czynić na kilka sposobów. Metody te zwą się: masora, gematria oraz notarikon i temura. Masora to w tym wypadku symboliczna interpretacja kształtów liter. Gematria to spekulacje na wartościach i znaczeniach liczbowych liter i dokonywanie na tej podstawie operacji interpretacyjnych. Notarikon zaś to traktowanie liter jako skrótu, inicjału słowa, pierwszej litery otwierającej ukryte w sobie całe nowe wyrazy. A temura to metoda interpretacji talmudycznej, przejętej później przez kabałę, znaczy dosłownie „zamiana”. Polega ona na przestawianiu liter, składających się na dany wyraz, i wysuwaniu stąd nowych wniosków.

Jako przykład powyżej przedstawionych sposobów, weźmy pod analizę kształt litery א (Alef):

Alef א jest pierwszą literą alfabetu hebrajskiego. O niej – jak głosi legenda – Bóg powiedział, że On jest jeden i Alef oznacza jeden. Nic dziwnego, że Alef szczególnie rozbudzało i zaprzątało poetycką wyobraźnię mędrców dawnego Izraela.

Interpretacja kabalisty jest tu niezwykle ciekawa. Łączy w sobie metody masory z metodą gematrii. Środkowa, biegnąca skosem w dół od lewej do prawej linia prosta to według kabały odmiana litery ו (Waw), a górna i dolna „łapka” do dwie litery י (Jod) – jedno normalne, tyle, że nieco przekrzywione, drugie zaś odwrócone. Jeśli teraz przeanalizujemy liczbowo elementy uzyskane z takiego rozbioru litery א (Alef), otrzymamy: dwa י (Jod) × 10 = 20 oraz jedno ו (Waw) = 6, co daje razem 26.

Jaki zaś wynik da nam rozbiór liczbowy Imienia Bożego יהוה ?

Tak więc pierwsza litera alfabetu hebrajskiego, która oznacza jedynkę, jest nie tylko – liczbowo rzecz biorąc – symbolem jedynego Boga, ale również z jej kształtu i rozbioru gematrycznego wynika ta sama treść, zawierająca w sobie ukryty odpowiednik Imienia Bożego.

* * *

Na tym jednak nie koniec związku Boga z literą א (Alef). Jeżeli trzy znaki, które składają się na nazwę litery א (Alef), opatrzymy odmienną punktacją, otrzymamy kilka nowych terminów.

Poprzez dodanie dwóch segol (Segol to trzy kropki ułożone w odwrócony trójkąt pod literą, oznaczające samogłoskę ‘e’) pod א (Alef) i ל (Lamed) otrzymamy nazwę liczebnika tysiąc – אלף (Elef). Metaforycznie znaczenie tego słowa to również synonim zamkniętego zbiorowiska ludzkiego: szczepu, plemienia, większej gminy.

Nic zatem dziwnego, że gdy spółgłoski składowe tego wyrazu oznaczymy jeszcze inną punktacją (stawiając pod Alef patach, a pod Lamed kubuc), otrzymujemy אלף (Aluf), co oznacza „głowę plemienia”, synonim „księcia”.

Zatem litera א (Alef) to nie tylko rodowód i fundament dla alfabetu hebrajskiego, lecz także pojęcie całego alfabetu, jako zamkniętej, indywidualnej grupy, niejako metafizycznego plemienia, którego א (Alef) jest jednocześnie głową i księciem.

* * *

Jeśli metodą temury zanalizujemy nazwę litery א (Alef), przestawiając jej litery, uzyskamy rzeczownik פלא (Pele), oznaczający ‘cud, cudowną rzecz, potężną opiekę’. Znów więc uwydatnia się związek litery א (Alef) z Bogiem i Jego dziełem stwórczym, które przecież jest cudem, a sam Bóg jest tego cudu ‘potężną opieką’.

Inna kombinacja, oparta na tej samej metodzie, odsłoni kolejną tajemnicę, jaką kryje w sobie litera א . Gdy odwrócimy kolejność liter następująco: אפל (Alef, Pe, Lamed), otrzymamy wyraz Ofel, oznaczający ‘mrok, ciemność, rzecz ukrytą’. Ta nowa treść w pełni odpowiada zarówno naturze pojęcia Boga, jak i tajemnicy tkwiącej w literze א (Alef). Istota Boża rzeczywiście jest ukryta dla zmysłów ludzkich, jest ciemnością i tajemnym mrokiem – tak samo jak niedocieczony jest א (Alef), zarówno jako podstawa alfabetu, jak i fundament liczbowego gmachu w postaci jedynki.

Tajemniczość tej litery podkreśla także jej charakter dźwiękowy. Stanowi ona rodzaj przydechu, tzw. spiritus lenis. Przydech zaś to coś ulotnego. W każdym razie, w odróżnieniu od innych dźwięków, artykułowanych jasno i wyraźnie, jest on mało uchwytny. Tak więc kolejna cecha litery א (Alef) wskazuje na jej całkowitą duchowość i związek z Bogiem.

W języku hebrajskim istnieje wszakże także inny przydech, tak zwany spiritus asper, czyli litera ע (Ajin). Jest ona całkiem konkretna, przynajmniej liczbowo, gdyż przeciwieństwie do tajemniczego א (Alef), oznaczającego doskonałą jedynkę, ma wartość siedemdziesiąt, co stanowi najzupełniej uchwytną liczbę. Nie jest to jednak żaden poważny zarzut wobec litery ע (Ajin). ע (Ajin) oznacza bowiem 70, a wyraz סוד (Sod), który oznacza po hebrajsku właśnie „tajemnica”, również ma wartość liczbową 70 (ס = 60, ו = 6, ד = 4).

* * *

Zbadajmy teraz metodą gematrii wyraz אלף (Alef).

Ponieważ zera są w kabale bez znaczenia, dodajemy jedynie liczby zasadnicze: 1+3+8=12. Co zaś oznacza dwunastka? Dwanaście jest Imion Boga, dwanaście znaków Zodiaku, dwanaście było pokoleń Izraela, dwanaście mamy miesięcy w roku i dwunastoma kamieniami wysadzany był napierśnik arcykapłana Aarona.

Zresztą, nawet gdybyśmy nie pominęli zer, to z sumy pełnych wartości liczbowych liter składających się na wyraz אלף otrzymamy zaskakujący wynik, gdyż 1+30+80=111. W tym przypadku z początkowej jedynki (א = 1) otrzymujemy trzy jedynki: 111. To zaś stanowi wzmocnienie i potwierdzenie jedności אלף (Alef), a także potwierdzenie jedności Boga.

W liczbie 111 zawarta jest jeszcze inna treść. Izraelowi nakazano mianowicie odmawiać codziennie sto błogosławieństw. Gdy tę setkę dodamy do obowiązku dziesięciny dla lewitów i dziesiątej części dziesięciny dla kapłanów, otrzymamy znowu 111 obowiązków (100+10+1=111).

* * *

Kształty א (Alef) symbolizują liczbowo 26, zaś Imię Boże יהוה również daje w sumie 26. Na podstawie kabały wysnuć stąd można wniosek, że Bóg jest początkiem i końcem wszechrzeczy. W jaki sposób? Otóż kluczowe są tu dwie litery י (Jod) składające się na wygląd litery א (Alef). Jedna z nich znajduje się na górze w pozycji normalnej, druga na dole w pozycji odwróconej. Jak już wiemy z analizy Imienia Bożego, z litery י (Jod) powstał świat doskonały, którego słabym, zniekształconym odbiciem jest świat doczesny (literka ה – He). A zatem dwie litery י (Jod) zwrócone ku sobie, które zamykają się wzajemnie, wskazują nam ów początek i koniec wszechrzeczy. Jod normalne oznacza stworzenie, a odwrócone – zamknięcie, kres tego stworzenia.

…przejdź do tajemicy czwartej