Alef-Bet | ||
---|---|---|
Alfabet hebrajski składa się z dwudziestu dwóch liter. Każdej z nich przypisano wartość liczbową. | W alfabecie hebrajskim nie ma samogłosek. Ich brak wypełnia pomocnicza punktacja, umieszczana pod lub nad literami, albo też obok nich. | Współcześnie Biblia jest zawsze drukowana z punktacją pomocniczą. |
Imię Boże | Tetragram | ||
---|---|---|---|
Pośród tajemnic liter tworzących alfabet hebrajski, Imię Boże odgrywa jedną z najbardziej znaczących ról. | Wśród Izraelitów Imię Boże zawsze było otoczone trwożną tajemnicą. | Potęgą Imienia Bożego przepełniona jest cała literatura talmudyczna, midraszowa i późniejsza rabiniczna. | Święty tetragram, czyli cztery znaki składające się na Imię Boże, zapisuje się po hebrajsku יהוה |
א (Alef) | |
---|---|
Alef א jest pierwszą literą alfabetu hebrajskiego. | O niej – jak głosi legenda – Bóg powiedział, że On jest jeden i Alef oznacza jeden. Nic dziwnego, że Alef szczególnie rozbudzało i zaprzątało poetycką wyobraźnię mędrców dawnego Izraela. |
ב (Bet) | |
---|---|
Od litery ב (Bet) rozpoczyna się Tora – duchowa podstawa tego świata. Otwiera ona pierwszy werset Księgi Rodzaju. | Świat został stworzony za pomocą ב (Bet), ponieważ stanowi ono początek słowa beracha – „błogosławieństwo”. |
ה | את | |
---|---|---|
Słowo oznaczające kobietę (isza) jest związane ze słowem oznaczającym mężczyznę (isz). | Stąd wynika jasno, że świat został stworzony za pomocą języka hebrajskiego. Dzięki literce ה, każda kobieta jest z natury osobą duchową. | Dwie krańcowe litery alfabetu – pierwsza i ostatnia – są symbolem nie tylko całego alfabetu, lecz także wszelkiej pełnej i doskonałej całości. |
שְׁמַע יִשְׂרָאֵל | ת |
---|---|
שְׁמַע, יִשְׂרָאֵל: יְהוָה אֱלֹהֵינוּ, יְהוָה אֶחָד | Ostatnia litera alfabetu, Taw ת, jest szczególnie groźna. Napiętnowany nią był Kain. |
W Palestynie dojrzewało zboże, a mianowicie wprzódy jęczmień, a potem pszenica w kwietniu (Nissan). Drugiego dnia Pesach zaznaczało się uroczyście rozpoczęcie żniwa przez przyniesienie w ofierze kapłanowi pierwszego snopa (Omer) z pierwszego żęcia. Żniwa trwały w Palestynie dłuższy czas dlatego, że łączyły się z młócką na polu. Pismo Święte przeznacza na to siedm tygodni, a 50-ty dzień w którym ukończono żniwa, obchodzony był jako święto zbiorów, Święto Tygodni (Szewuos).
Ponieważ Święto to mogło być tylko obchodzone przez Izraelitów w Palestynie, gdzie prowadzili gospodarstwo rolne, my więc ograniczamy się do wspomnienia o niem w naszych modlitwach, na ten dzień przepisanych.
Daleko donioślejsze zaś znaczenie ma dla nas Szewuos, ze względu na historyczną jego wartość, w tym dniu bowiem, podług tradycyi, miał być nadany Zakon Boży na górze Synaj, chociaż Pismo Święte o tem nie wspomina.
Przepisy o żniwach i uroczystościach Pismo Święte zamyka przypomnieniem sprawy biednych, mówiąc: „A gdy żąć będziecie zboże ziemi waszej, nie będziecie do końca pola waszego dożynać i kłosów pozostałych żniwa waszego zbierać nie będziecie; ubogiemu i przychodniowi zostawicie je. Jam Jehowa, Bóg wasz”.